Die mevrouw die kanker heeft

Vanmorgen bij school, ik had mijn jongste mannetje van vijf juist afgeleverd in de klas, werd ik aangehouden door een voor mij onbekende mevrouw. Ik was nét op de fiets gestapt en maakte vaart om naar huis te racen. De mevrouw keek me aan met een blik van 'nu ga ik het vragen'.

Op dat moment heb je natuurlijk twee keuzes. Heel hard doorfietsen, met je gezicht naar beneden, voorover gebogen over het stuur. Of je geeft haar een opening. Ik deed het laatste, ik glimlachte. "Mag ik jou iets vragen?" zei ze. Nog steeds glimlachend knikte ik. "Jij hebt toch ook kanker?" Ik legde even kort uit dat ik inderdaad kanker heb gehad, maar er nu toch echt van af lijk te zijn. "O ja, want ik heb een vriendin en die heeft ook kanker. En misschien wil jij er helemaal niet over praten hoor (te laat), maar ik vroeg me af, heb je ook Herstel en Balans gedaan?"

Op de vroege ochtend, net iets regenachtig, overviel me dit allemaal nogal. Ik vind het niet erg om over mijn medische verleden te praten, leg alles zomaar op tafel, u vraagt, wij vertellen. Maar in dit geval schrok ik van het feit dat ik haar niet kende, maar zij tóch wist dat ik kanker had gehad. Blijkbaar ben ik op het schoolplein die mevrouw die kanker heeft.

Dat nog verwerkende vertelde ik haar, dat ik het Herstel en Balans programma (tip #2) wel ken uit verhalen, maar dat het mij nooit is aangeboden en dat ik er ook nog niet echt behoefte aan heb gehad. Toen kwam de stortvloed aan woorden van de mij nog altijd onbekende mevrouw. "Ja, want ik vind dat zij dat moet doen, maar zij vindt van niet. Zij gaat zo op in dat hele kankerverhaal, ze komt de deur niet meer uit en haar moeder zorgt alweer driekwart jaar 24 uur per dag voor haar en haar kinderen en ik vind dat ze het nu toch weer zelf moet gaan doen." Dat hele kankerverhaal. Oke. Nee, daar moet je niet teveel in opgaan natuurlijk. Beter herstellen en balansen.

Er volgde nog een heel verhaal, allebei met gespreide benen boven onze fiets staand. Ik proefde de afkeuring van de mevrouw over de houding van haar vriendin. Ondanks haar eigen sussende woorden, dat "iedereen het natuurlijk op zijn eigen manier doet". Ik heb maar heel weinig gezegd. Een paar keer geknikt en mijn schouders opgehaald, maar vooral vriendelijk geglimlacht.

Uiteindelijk trok mevrouw haar eigen conclusie dat ze toch écht nog een keer tegen haar vriendin ging zeggen dat ze dit moest doen. En ik knikte. Bij het weggaan gaf ze me hét compliment van de dag; "Ja, want niet iedereen is zo sterk als jij. Niet iedereen blijft overeind. Zij heeft echt hulp nodig."

Fijn. Dus voor mensen die mij niet kennen, ben ik die mevrouw die kanker heeft. Maar wel eentje die overeind blijft en sterk is. Ik kon de dag weer aan.

#herstelenbalans #kanker #kracht