zaterdag 19 juli 2014

Sorry, sorry, sorry!

Ik luister, net als iedereen, met afgrijzen naar al het nieuws op de televisie, de radio en ik lees alle apps. Gatver! Ik wil dit allemaal niet horen, dit snap ik niet, het is te afschuwelijk.

Tegelijkertijd hoor ik dat het in de media allang niet meer gaat om Rob of Barbara uit Duiven, of al die anderen, maar om wat Obama gaat doen. En Poetin. De NOS heeft het erover dat Poetin zo'n sterke speler is op politiek gebied en dat hij dús nooit zal toegeven dat hij schuldig is aan dit geheel. Een sterke speler noemen we dat? Een hele sneue man zou ik eerder zeggen, die niet durft te zeggen, dat hij, zijn aanhangers en iedereen om hem heen een zooitje maken van de wereld.

Neemt niet weg, dat de nabestaanden van de slachtoffers van de ramp alleen maar willen dat hun geliefde naar huis komt. Hun man, kind, lief, neef, zus of broer ligt daar. Ver weg. Waar iemand, die een sterke speler is op politiek gebied, het voor het zeggen heeft. Maar wie gaat iets doen? Want ach, het zijn maar Nederlanders. Geen Amerikanen, geen olie, geen diamanten, geen gas. Dus waarom zou deze sterke speler op politiek gebied zich druk maken.

En dan Obama. Onze grote held. Hij rouwt met ons, en vindt dat wij zijn bondgenoot zijn. Fijn. Ik vindt hem ook aardig, maar geloof er geen seconde in, dat hij iets zal doen om deze ramp iets gemakkelijker te maken voor de nabestaanden.

Rutte, onze eigen leider en licht in de duisternis, belooft dat de onderste steen boven zal komen. Exact dezelfde woorden als mijn eigen burgemeester Scholten bezigde, na de bomaanslag op Basf in Arnhem in 1996. Wat was daar de onderste steen ook al weer? En is die onderste steen inmiddels boven?

Rutte is woedend hoor ik. Minister Timmermans ook. Ik denk de nabestaanden nog een beetje meer.

Ik? Ik schaam me vooral. Omdat ik dit erger vind, dan alle andere vliegtuigrampen die ik eerder meemaakte via de media.

Ik schaam me omdat ik dit erger vind dan al de oorlogen die ik inmiddels op televisie heb gezien.
Waarom? Omdat ik de namen van de slachtoffers kan uitspreken. Niks meer en niks minder.

Ik schaam me, omdat ik kanker had, maar toch nog leef. In tegenstelling tot alle mensen in dat vliegtuig.

Ik schaam me, omdat ik een vlag halfstok op Facebook heb gezet en niet weet wanneer ik die weer met goed fatsoen kan vervangen door een vrolijke 'gewone' profielfoto.

Ik schaam me, omdat ik gewoon genoten heb van mijn vakantie, terwijl mijn landgenoten uit de lucht geschoten werden.

Ik schaam me, omdat mijn landgenoten roepen om harde maatregelen en ferme daden van Europa. Om vergelding? Om oorlog? Zitten de direct getroffenen daar op te wachten?

Ik schaam me, omdat het elke dag zo gaat en ik me daar eigenlijk nooit druk over maak. Omdat ik mijn eigen leven leid en niet heel veel meer aan kan dan dat.

Sorry Wereld! Sorry slachtoffers van geweld! Ik wou dat ik iets voor jullie kon betekenen. Machteloosheid is wat jullie overspoeld. Machteloosheid is mijn excuus om niets te doen.