Matheo werd gisteren geknipt. Onze kleine man is de afgelopen jaren veranderd van een bibberend kindje in de kappersstoel, in een jongetje dat met het grootste plezier in diezelfde stoel springt en meer kletst dan de kapster zelf. Hij had best wel weer lange lokken, daar hebben we korte metten mee gemaakt. Een knap stoer koppie bleef over.
Ik ben zelf inmiddels ook alweer vijf keer bij de kapper geweest, sinds het moment dat mijn haren de chemo weer hadden overwonnen. Kaal zijn vond ik niet zo'n probleem. Het is maar uiterlijk, anderen hadden er meer last van dan ik. Sterker nog; ik had een heel lijstje gepubliceerd met de voordelen van kaal zijn. Tijd voor een stukje zelfplagiaat...
- Ik bespaar kapitalen aan shampoo, conditioner,haarmaskers, gel en haarlak
- Ik hoef niet meer naar de kapper, scheelt geld en tijd
- Ik hoef geen uren meer voor de spiegel te staan om mijn haar goed te doen
- Geen bad-hair-days meer
- Niemand kan meer zeggen dat ik een haartje betoeterd ben
- Er is geen haar op mijn hoofd, die ook nog maar érgens over na hoeft te denken
- Ik zit nooit meer met mijn handen in mijn haar
- Ik laat geen dna meer achter op plaatsen delict, dus ik kan ongestraft misdaden begaan
Ik denk dat ik mijn haar maar weer afscheer volgende keer dat ik bij de kapper ben....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten