dinsdag 17 maart 2015

Waarom u juist wel een werknemer met medisch verleden moet willen!

Er zijn heel veel mensen (echt heel erg veel) die mij de afgelopen jaren een hart onder de riem hebben geprobeerd te steken, omdat mijn stap naar een eigen bedrijf ‘zo dapper’ was.  

Er waren ook heel veel mensen, die er dus gelijk vanuit gingen dat de kanker mij er toe bracht om voor mezelf te beginnen. Of dat de omroep, waar ik een vaste baan had, mij op een soort schandalige manier aan de kant heeft gezet. 

Allemaal niet waar! Ik ben niet dapper, ik laat mij niet door kanker commanderen en de omroep heeft mij altijd bijzonder goed behandeld en
alleen maar kansen geboden.

Nu ik Mtekst heb, mijn eigen tekst- en communicatiebureau, merk ik natuurlijk dat sommige bedrijven huiverig zijn om mensen met een medisch verleden in te huren. Dat snap ik eigenlijk best. Misschien was ik niet anders geweest als ik een paar jaar eerder voor mezelf begonnen was.
Er zijn echter (gelukkig voor mij en vele anderen) ook heel veel bedrijven die de wijsheid wél in pacht hebben en iemand met een ziekteverleden niet aan de kant zetten.   

Ik spreek over wijsheid, want wat voor soort mensen wil je eigenlijk graag over de vloer in je bedrijf?

Gemotiveerde mensen
(Ex-)patiënten weten meestal precies waarom ze werken en waar ze hun inspiratie vandaan moeten halen. Ze hebben niemand nodig die ze een schop onder de kont geeft. En ze zitten zéker niet hun tijd uit bij een bedrijf dat ze nou eenmaal iedere maand betaalt voor hun diensten.

Mensen met doorzettingsvermogen
(Ex-)patiënten hebben een hele nare situatie overleefd. Dat getuigt van karakter en doorzettingsvermogen. Zij hebben bewezen niet bij de pakken neer te gaan zitten bij tegenslag.

Gepassioneerde mensen
Passie is waar het hele leven om draait. (Ex-)patiënten weten dat als geen ander. Ze waren het misschien wel bijna kwijt, dat leven. Dus zullen ze nu, meer dan ooit, passioneel kiezen.

Flexibele mensen
Geloof me, om een ernstige ziekte en de gezondheidszorg te overleven, moet je behoorlijk flexibel zijn. Lichamelijk en geestelijk. 

Eerlijke mensen
Als mensen hun medische verleden niet verzwijgen in een solicitatiegesprek, zijn ze eerlijk tot op het bot.

Een prettige collega
(Ex-)patiënten genieten van iedere dag. Daardoor zullen ze niet snel de donkere kant van het leven zien. Het glas is half vol in plaats van half leeg. 

Ondanks het feit dat mijn bedrijf inmiddels lekker loopt, zijn er toch mensen die mij wel eens voorzichtig adviseren om de sporen van mijn ‘kankerverleden’ te gaan uitwissen. 

‘Waarom zou ik dat willen? Is dan mijn antwoord. ‘Het geeft toch juist een prachtig beeld van wie ik ben en hoe ik in elkaar steek? En het is toch ook de waarheid? Er is niets van gelogen!’

‘Maar het kan je klanten kosten!’

‘Dat zijn dan klanten die niet verder kijken dan hun neus lang is. En daar wil ik niet eens voor werken. Ze krijgen een karakter op een presenteerblaadje en herkennen het niet? Hun verlies!’

 Nogmaals, gelukkig zie ik heel veel bedrijven die dit wel begrepen hebben. Ik merk dat niet alleen bij mijn eigen bedrijf, ik hoor er ook prachtige verhalen over. Bazen die net iets verder kijken dan een Electronisch Patiënten Dossier. 

Daarom: Hulde voor de manager die daarvoor verantwoordelijk is!

Dat zijn de bazen die weten wie ze in hun huis hebben, omdat ze op karakter hebben geselecteerd en niet op een zogenaamd gezond omhulsel.

dinsdag 3 maart 2015

bonprix. De apotheose...


 Een goed verhaal verdient een nog beter einde. Zo ook mijn bonprix-serie.


Naar aanleiding van mijn laatste twitterbericht (met bonprix deel 4) ben ik nog een keer benaderd door bonprix. In een mail gaven ze aan dat ze contact hadden gehad met het bedrijf dat mijn BH zou moeten leveren. Ze konden me melden dat het bedrijf inmiddels een pakketje had verstuurd, met een excuusbrief.

In diezelfde mail, vroeg bonprix of ik met een beetje compassie naar de brief wilde kijken. Letterlijk schrijven ze:

"Het bedrijf heeft erg haar best gedaan om u een brief te sturen in het Nederlands. Het zal u echter niet onopgemerkt blijven dat er wat foutjes in staan. 

Ik hoop dat u hier doorheen kunt kijken en de intentie op prijs stelt."


Nou ben ik de beroerdste niet en ik snap best dat een Duits bedrijf niet heel goed is in Nederlands. Kein staubkorn an die luft dus, zou Van Gaal zeggen.

Twee dagen later ontving ik inderdaad een pakketje met daarin twee BH's, een huidkleurige en een witte (dus die hadden ze stiekem toch). En een excuusbrief. Eigenlijk viel het best mee met de taalfouten. Het waren vooral d-t-fouten. De gemiddelde Nederlander maakt er minstens net zoveel. Niks aan de hand dus....

Op één zin na. De zin waarin het bedrijf alle schuld van bonprix wegwuift. Ik weet niet of ze het expres gedaan hebben, maar ze schrijven het volgende:

 "Hiervoor bieden wij ons excuus aan en willen erop attenderen, dat het niet de schuld van Bon Brix was."

Dit getuigt van goede humor, of van 'niet erg je best doen'.

Hoe dan ook aanleiding genoeg voor mij, om eens te kijken hoe je bonprix nou eigenlijk wel moet schrijven, maar de vergissing van het Duitse bedrijf was zo gek nog niet. Want in de berichten die ik van de medewerkers zelf krijg, is het de ene keer bon prix, de andere keer bonprix. Altijd zonder hoofdletter (lekker gek), maar die verdient het natuurlijk ook niet.

Niet de schuld van Bon Brix dus. Maar wel van bonprix? Of van bon prix. Waarheid blijft dat het heel sneu is om op deze manier een inkooppartner je straatje te laten schoonvegen en vervolgens begrip te vragen voor het feit dat de helft van het zand gewoon blijft liggen.

Ik kreeg naar aanleiding van mijn blogs ook een berichtje van een vertegenwoordigster van het prothese-merk Jamu. Ik kende haar niet, maar zij had gelezen over dit drama en wilde mij graag een gratis BH aanbieden. Niet uit commerciële overwegingen, maar gewoon om me te helpen.

Ik heb het bijzonder mooie aanbod niet aangenomen, maar beste bonprix, bon prix of Bon Brix: Zal ik haar om haar telefoonnummer vragen? Dan kunnen jullie haar bellen en vragen hoe je dat nou eigenlijk moet doen, marketing voeren, verantwoordelijkheid nemen en schade beperken na het maken van een stomme en pijnlijke fout.

EINDE