Gisterochtend was ik bij de apotheek. De nodige medicijnen halen. Ik stond er 's ochtends vroeg, om half negen. Maar dat was te optimistisch, ze gingen pas om negen uur open. Wachten maar dus, want die medicijnen had ik nu écht nodig. Sterker nog, sommige ervan had ik eigenlijk al een paar weken geleden moeten nemen.
Bij mijn apotheek werken twee dames fulltime, vermoed ik. Dat zijn tenminste de twee die ik het vaakst zie. Twee getinte dames, één vermoed ik van Indische afkomst, één vermoedelijk met Marokkaanse roots. Terwijl ik stond te kijken hoe ze de zaak aan het openen waren, bedacht ik me dat volgens mij langzaam zijn een vereiste is op de apothekersassistenteschool. Héél, héél erg langzaam werd de vouw-schuifdeur open geduwd. Af en toe kwamen de vingers van de assistente er tussen en moest ze even schudden met haar hand. Om daarna haar goed gemanicuurde nagels kritisch te bestuderen. Na ongeveer vijf minuten was de deur geopend
Het was me al vaker opgevallen, dat de dames achter de balie met een soort übergracieuze bewegingen hun werk doen. Je kunt het ook traag noemen, maar het is dan wel zó verschrikkelijk traag, dat het eigenlijk weer heel knap is. Iedere beweging is langzaam. Ze staan heel langzaam op (vermoeiend hoor), lopen al lezend met hun recept richting de wand met lades en trekken die heel erg langzaam open. Halverwege wordt hij nog even tegen gehouden, om te lezen wat er op de labels staat aan de zijkant. Als dat klopt met het recept in hun handen (eventjes vier keer heen en weer kijken) dan wordt de lade pas helemaal geopend. Met hun vingers gaan ze gracieus over de doosjes in de lade, net zo lang, tot ze de goede hebben gevonden. Die wordt er voorzichtig uitgetild en heel erg goed bekeken. Ook deze wordt weer vier keer vergeleken met het recept in haar handen. Het doosje gaat open en er worden een aantal stripjes/tabletjes/ampullen/sachetjes uitgehaald.
Nou weet ik heus wel dat alles in een apotheek erg zorgvuldig gedaan moet worden. Met medicijnen geen fouten alsjeblieft. Maar dat al hun andere bewegingen dan ook vanzelf langzaam worden, vind ik wel een bijzonder fenomeen.
Gisteren werd ik geholpen door het Marokkaanse meisje. Zij is de langzaamste van allemaal, dus we zaten wel een tijdje tegenover elkaar. Gezellig. Toen ze uiteindelijk alle doosjes voor me bij elkaar had en die ook had laten checken door haar collega, keek ze me aan en vroeg; "die vitamine D, neem je die, omdat je de Tamoxifen en de Calcium combineert?"
Ik keek niet begrijpend terug. "Nee, die vitamine D neem ik, omdat mijn arts vindt dat ik die nodig heb. Bij de laatste controle is de dosis nog verhoogd."
"Maar worden je waardes dan wel regelmatig gecontroleerd?" Ook dat moest ik ontkennen. De assistente vertelde dat het best eens zo zou kunnen zijn, dat de vitamine D niet meer nodig is.
"Nou, dat zou mooi zijn hoor. Hoe minder hoe beter", hoor ik mezelf zeggen. En op dat moment haat ik Geert Wilders, want ik ben direct bang dat ze denkt dat ik het over zijn uitspraken heb. Ik baal er van dat ik mijn woorden moet wikken en wegen, vanwege zo'n rare, laffe, geblondeerde Limburger en ik probeer het uit mijn hoofd te zetten. Ik kijk naar de mevrouw tegenover mij en ze slaat heel langzaam haar ogen op. Langzaam maar zeker verschijnt een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Ik geloof niet dat ze mijn opmerking verkeerd heeft opgevat.
Maar mijn gezicht wordt tóch langzaam rood en ik sta langzaam op. Langzaam dank ik de assistente en langzaam loop ik naar de deur. Langzaam stap ik in mijn auto, om met tien kilometer per uur naar mijn werk te rijden. Daar kom ik langzaam weer in een wat snellere modus. Wel lekker hoor, dat apothekersritme. Kan ik wel aan wennen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten