"Hoe gaat het met je?" vraag ik aan een willekeurige kennis in de supermarkt.
"Jaaaaaaaaaaa, ach".
Oke.
Ga ik hier op in, of niet?
In mijn hoofd probeer ik snel een onderscheid te maken. Is dit iemand die bekend staat als zeurmens? Gaat dit over een kiespijntje, hoofdpijntje of nekpijntje? Of is hier meer aan de hand en heeft deze persoon een steuntje in de rug nodig.
Het is eigenlijk heel bijzonder hoe snel je zo´n scan maakt. Allerlei zaken in overweging nemend. Het bovenstaande, maar ook; "heb ik wel zin in een zwaar verhaal? Heb ik daar nu tijd voor? Shit ik ben onderweg naar een afspraak."
Maar de beleefdheid is er bij mij in geslagen en ik blijf staan. Glimlachend, om de scherpste randjes alvast van het gesprek af te halen, zeg ik ; "joh, dat klinkt niet heel overtuigend..."
Wat volgt is inderdaad een gesprek in de categorie kiespijntje, hoofdpijntje, nekpijntje. Ik denk dat ik uiteindelijk twee minuten besteed heb aan dit verhaal, tussen de tomaten en de blikgroenten, voordat we weer uit elkaar gingen. Lachend zeg ik tegen de kennis; "Heej zet m op he!" "Dank je wel, komt vast wel weer goed" en de kennis lacht volop terug.
Ik heb een verhaal aangehoord. Het ene oor in, het andere uit. Dus ik heb er ook geen last van. Die ander is het misschien weer even kwijt. Of niet en dan krijgt iemand anders het verhaal toch weer te horen. Ook goed. Ik was op tijd voor mijn afspraak en heb iemand aan het lachen gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten