Schuldgevoel. Een bijwerking van kanker. (deel 2)

In mijn jongste artikel, geschreven voor TPO magazine en Blendle schrijf ik over het schuldgevoel dat ik ervaar sinds de diagnose kanker. Schuldgevoel over zo'n beetje alles, ten opzichte van zo'n beetje iedereen.

Ik krijg er veel reacties op. Mensen schrijven me dat een schuldgevoel niet nodig is. Dat is natuurlijk waar. Ik zou het zelfs willen bestempelen als een zeer nutteloze emotie, omdat je er niets mee bereikt. Maar helaas luistert het hart niet altijd naar ratio. Ik ga er echt niet verschrikkelijk onder gebukt, ben niet veranderd in iemand die continu met zijn hoofd naar beneden loopt, maar het is wel een latent aanwezig euvel. Het zorgt ervoor dat je dingen weg wilt moffelen, niet wilt klagen en je soms beter voor doet dan je je voelt.

Nog meer mensen schrijven dat ze herkennen wat ik schrijf. Maar dat het niet alleen een bijwerking van kanker is, maar van nog veel meer ernstige ziektes. Dat is natuurlijk waar. Kankerpatiënten hebben geen patent op schuldgevoel. Maar ik kan alleen maar vertellen hoe ik me voel en heb gevoeld en ik heb gelukkig geen ervaring met andere serieuze ziektes.

Een aantal gezonde mensen toonde zich verbaasd. Ze hadden nog nooit stil gestaan bij deze bijwerking.

Het feit dat er zoveel op gereageerd wordt, geeft mij in ieder geval het gevoel dat ik het niet voor niets schrijf.

Eén mevrouw schrijft mij letterlijk, dat ik vooral geen schuldgevoel moest hebben. Maar dat ik blij moest zijn dat ik geen uitzaaiingen heb. Die heeft zij namelijk wel en ze schrijft erbij dat ze absoluut geen energie wil steken in een schuldgevoel. Ik vind (en antwoordde haar) dat ze helemaal gelijk heeft. Maar hoe hard ik het ook probeer, ik kan er niks aan doen; ik voel me gelijk schuldig dat ik aan het klagen ben over een schuldgevoel, terwijl zij aan het vechten is voor haar leven.

Help! Ik word dikker! Voor de helft dan...

Er is iets lastigs aan de hand. Ik word steeds dikker.

Op zich niet zo erg, ik kon wel wat hebben. Maar het loopt een beetje de spuigaten uit. Het vervelende er van vind ik vooral, dat er veel externe oorzaken zijn. En zo niet, dan zeg ik dat toch, want anders moet ik de schuld bij mezelf zoeken. En daar heb ik niet zoveel zin in.

Ik ben natuurlijk alweer anderhalf jaar gestopt met roken. Heel erg gezond en fijn, maar niet goed voor de lijn.

Voor de ziekte van Crohn heb ik een flinke prednison-kuur gevolgd, waardoor ik enorm veel vocht vast houd. Beter voor mijn gewrichten, maar niet voor mijn gewicht.

Om borstkanker tegen te gaan, ben ik in de overgang gebracht. Natuurlijk nog versterkt door het feit dat ik geen eierstokken meer heb. Prima voor mijn toekomst, maar niet voor mijn omvang.

Al met al ben ik in anderhalf jaar tijd, vijftien kilo zwaarder geworden.

En daarom heb ik plotseling een nieuw probleem. Je hebt vrouwen die geleidelijk over hun hele lijf aankomen. Maar er zijn ook vrouwen bij wie het nieuwe vet vooral op heupen, billen en borsten gaan zitten. En dat ben ik.

Heupen en billen, prima. Nieuwe broeken, klaar. Borsten, ook geen probleem… als het er nog twee waren geweest. Maar mijn prothese groeit niet mee! Dus ik ben uit proportie! Mijn ene ‘borst’ is plotseling aanzienlijk kleiner dan de andere!

Ik suste mezelf met de gedachte, dat het mezelf vast meer opviel dan anderen. Maar helaas, dat argument werd deze week ontzettend hard van tafel geveegd, toen ik een gesprekje had met de moeder van een vriendje van mijn jongste. Dat verliep ongeveer zo:

“Ik hoorde dat jij kanker hebt.”

“Had. Ja. Klopt hoor.”

“Joh, dat wist ik helemaal niet.”

“Nee, ja, nou ja, het is ook niet iets wat je gelijk vertelt.”

“Nee, dat snap ik. Maar je hebt dus geen eeeeh,” haar ogen dwalen af naar beneden “Oh… ja…je hebt wel een amputatie gehad. Nu zie ik het.”

Ik heb daarom een aantal conclusies getrokken. De combinatie Crohn/Kanker is geen handige. Maar dat wist ik eigenlijk ook al wel.
Ik moet gewoon een compleet nieuwe garderobe. Het is heel vervelend, maar het is niet anders. 

En bij het aanmeten van de volgende prothese, moet ik vast rekening houden met de hoeveelheid chocolade die ik nog wil gaan eten. Ik vraag gewoon nét één maat groter dan mijn eigen borst. Dan móet ik wel wat extra snoepen om het weer in balans te laten zijn.

Tot die tijd houd ik gewoon rekening met afdwalende ogen (en voor wie ik binnenkort tegenkom; succes met net doen alsof je daar geen last van hebt!)